Pociecha człeka po bolesnym upadku:

Choć ciężko mi przełknąć tę jawną świata kpinę...

Nie zginę! Nie zginę! ZA NIC NIE ZGINĘ! -

- zamachnął się z nagła ręką, pijany szalenie. 

Spadł ze stołka. Posadzka wydarła zeń ostatnie tchnienie. 

Początek końca.

Trzy świetliste słońca zgasły.

Na każdym z nich

Ogniste owce pasterzy pasły. 

Trzy owce, trzech pasterzy. 

Trójgłosem się ozwali. 

Ktoś czas końca odmierzył.

Wieszczył wieszcząc w niewiedzy. 

Padł trupem klęskę dostrzegając.

Nikt nigdy nie uwierzył.

Trzy boskie cnoty.

Wiara, nadzieja, miłość.

Dziś pasma otchłań zgryzoty. 

Zatliły się i zgasły.

Trzy słońca, trzy cnoty.

Zatliły się i zgasły.