Chcę widzieć.

Wierzyłam, że potrafię latać.

Beztrosko unosić nad ziemią. 

Nauczyliście mnie spadać.

Oddałam władzę wyrzeczeniom.

Podcięliście skrzydła, boleśnie.

Pozbawiliście wszelkich złudzeń.

Przepraszając nieco za wcześnie. 

Unikając zbędnych powtórzeń.

Marzenia obróciliście w pył.

Mój Gwiezdny Statku Świadomości!

Wciągnij kotwicę, od portu odbij. 

Płyń wzdłuż zrujnowanych posiadłości.

Coś... coś błyszczy jakby w oddali.

Na iluzorycznym, niebieskim sklepieniu.

Ulotne podniecenie w gardło pali.

Jest sam, samiutki. W odosobnieniu. 

Spróbuj! Złówmy ten księżyc świetlisty.

Zapomnijmy o umysłu ruinach.

O ograniczeniach zawsze parzystych.

Niech nas zamroczy jak od wina.

Byśmy na nowo mogli spojrzeć.

Spojrzeć i zobaczyć. 

Wyciągnąć dłoń, mieć chęć.

Podświadomość wypaczyć. 

Chcę wreszcie widzieć. 

Wódka.

"Poloneza czas zacząć, Podkomorzy rusza

I z lekka zarzuciwszy wyloty kontusza..."

Przez Pana Tadeusza, Mickiewicz mnie porusza.

Złapałem więc Zosienkę, tłumacząc: Adam zmusza!

Uniosłem pannę nad ziemię - pokonała tusza.

Poległem... Lico jej zapłonęło niczym róża.

Chcąc przykryć temat prędko Finlandię podbiliśmy.

Poczułem smaczek władzy, gdy po broń ruszyliśmy. 

Inni się poddali widząc, że mnie przełyk pali.

Krzyczałem jakby z oddali: Jesteście śmiesznie mali!

W tańcu wyborowym poleciały wielkie głowy.

Rewolucja! Dźwięk złowieszczy! Nadszedł czas odnowy.

Zdetronizowałem - sam jak palec - Sobieskiego.

I usadziłem na tronie monarchę nowego.

Siebie. Bo kogo? Przecie Belweder zagarnąłem. 

Veni, vidi, vici... przybyłem i... cześć i czołem.

Ruszam po żubry w luksusie i plusie z dąbrową.

Zawisza, Chopin dołączyli w tę noc... tę noc... ową.

Tylko... kurwa... co się dzieje z moją głową...?!

Dla zainteresowanych.

O ile nie chce się Wam sprawdzać, co chwilę, czy coś tam nowego mój poroniony umysł nie stworzył, to daje Wam radosne ułatwienie: https://www.facebook.com/pannalisette.

Możecie kliknąć "lubię to!" i dzięki temu będziecie informowani na bieżąco o nowościach. 

Ogółem, dzięki za wsparcie. (;

Imaginarium.

"Tylko wariaci są coś warci", chyba.

Tak szepnął tata Alicji przed jej snem.

Choć biały król na mnie nie czeka, bywa.

A kapelusznika wciąż nie widać, wiem.

To gdy zamknę oczy wnet coś ożywa.

Zanurzam się w fantastyce niczym Lem.

Świat dziwnych istot, mych imaginacji.

Normalny człowiek dostałby fiksacji. 

Chcę wyjść.

"Głupia dziwka", z ust twoich padły słowa.

Przylgnęły do skóry niczym lepka maź.

Zadały nieznośny ból, to ich zmowa.

Niosły zniszczenie, bym na dno mogła spaść.

"Kurwa mać!", krzyczysz wciąż. Wszystko od nowa.

Uszy przestały prawidłowo działać.

Oczy zamykam, mdławy zapach czuję.

Nóż przemówił w mych rękach. Nie żałuję.

Za brak zaufania tylko współczuję.

Odrywam resztki sadystycznych słówek.

Przy wtórze jęków posoką maluję.

Pokrywam ściany z morderczych pobudek.

Oczyszczenia, nirwany potrzebuję.

Chcę poczuć spokój jak życia odludek.

Babrać się w samotności, po prostu wyjść.

Zamknięte... Mogę jedynie z żalu wyć.

Wyobraźnia spłatała figla, jesteś.

Dokładnie tam gdzie stałeś nazywając mnie "głupią dziwką". 

(Nie)Opuszczaj mnie.

Wydrążyłem w czaszce dziury głębokie,

By wyzbyć się wszystkich wspomnień o Tobie.

Potok mych myśli przepłynął, więc bokiem,

Będąc z alter ego w złośliwej zmowie.

Przebrnąłem szaleńczo góry wysokie

Czekając aż ktoś TO słowo wypowie.

Cisza - Sadystka. Zniszczyła iluzję.

Nienawiści śmierć szybką dziś wywróżę.