Wytwór.

Niebo płacze.

Spływają łzy smutku, radości, żalu, goryczy.

Z głośnym pluskiem uderzają o parapet, okna, ziemię.

Przybył i wiatr cicho zawodząc, snując błagalne prośby ludzi.

Niesie skargi. Niesie opowieści wypowiadane szeptem.

Ucho przy uchu.

Szemrze czułe słówka drzewom.

Z mocą roztrzaskuje się na ludzkich sylwetkach.

Chichocze plątając włosy, tarmosząc parasole, ściągając kaptury.

Naśmiewa się z tak bezbronnych istot.

Z wolna, do tego obrazu, dołącza się ciemność, mrok.

Powolutku przysłania słoneczny blask.

Przenika obojętnie przez budynki.

Przy muzyce wiatru i deszczu napawa chłodem.

Przyprawia o dreszcze. Szerzy strach.

Już nie padną niewypowiedziane słowa.

Nastanie cisza...

CISZA.